ผ้าน้ำทอง จ.ชุมพร

ประวัติความเป็นมาของผ้าบาติกผ้าน้ำทอง

ผ้าบาติก เป็นคำที่มีรากฐานมาจากภาษาชวา ติ๊ก หมายถึงเล็กน้อยหรือจุดเล็กๆ คำนี้เกี่ยวข้องกับกระบวนการการทำผ้าโดยการใช้เทียนปิดส่วนที่ไม่ต้องการให้สีติดและระบายสีในส่วนที่ต้องการให้สีติด กระบวนการนี้รวมถึงการเขียนน้ำเทียนที่จะระบายเทียนที่หลอมเหลวให้เข้าไปในเนื้อผ้า และย้อมสีในส่วนที่ต้องการให้สีติด ซึ่งมีความหมายว่า บาติก หรือ ปาเต๊ะ เมื่อกระบวนการเสร็จสิ้นแล้วเทียนจะถูกลอกออกโดยการนำไปต้มในน้ําเดือด

การทำผ้าบาติกในวัฒนธรรม

ผ้าบาติกเป็นการตกแต่งผ้าอย่างหนึ่งที่มีมรดกนานกว่า 2,000 ปี มาแล้ว ส่วนมากนี้จะพบในประเทศอินโดนีเซีย, มาเลเซีย, และไทย แต่แตกต่างกันไปในแต่ละประเทศเนื่องจากความเอกลักษณ์และเทคนิคในการทําที่แตกต่างกัน ผ้าบาติกสามารถสะท้อนความคิดจินตนาการของผู้ทํา และเป็นการแสดงถึงอารยธรรมท้องถิ่น

การทําผ้าบาติก

กรรมวิธีในการทําผ้าบาติกไม่ซับซ้อนมากนัก มีหลักการง่ายๆ คือการเขียนเทียน แต้มหรือย้อมสี และลอกเทียนออกจากผ้า ทุกขั้นตอนในการทําจะต้องมีความประณีต ละเอียด และพิถีพิถัน และความตั้งใจในการทํางานมีบทบาทสํคิดสําคัญ ผลงานที่สําเร็จจะมีคุณภาพดี

ความสำคัญของผ้าบาติก

ผ้าบาติกไม่เพียงเป็นงานฝีมือที่มีมรดก แต่เป็นอุตสาหกรรมและศิลปะที่สร้างมูลค่าเพิ่มให้กับสินค้าผ้าบาติกที่คงความเป็นเอกลักษณ์จะสามารถดึงดูดนักท่องเที่ยวและผู้รักศิลปะมากขึ้น การอนุรักษ์ผ้าบาติกไม่เพียงช่วยสร้างรายได้ให้คนในท้องถิ่น แต่ยังสร้างความรู้สึกถึงความสําคัญของมรดกและการอนุรักษ์เป็นมรดกต่อไป

รายละเอียดมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม

การทำผ้าบาติกเป็นอุตสาหกรรมและศิลปะที่ที่แตกต่างจากแต่ละภูมิภาค มันสร้างผลิตภัณฑ์ที่หลากหลาย เช่น ผ้าถุง เสื้อ กระเป๋า และผ้าถุงขึ้น  ผ้าน้ําทองถือเป็นผ้าประจําท้องถิ่นที่คงความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวในพื้นที่จังหวัดชุมพร  ที่สามารถดึงดูดนักท่องเที่ยวและผู้สนใจ ผ้าบาติกไม่เพียงเป็นการทําผ้า แต่ยังเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่ช่วยสร้างรายได้สู่รุ่นลูกรุ่นหลานต่อไป

ขอบคุณแหล่งที่มา

• หนังสือกลุ่มส่งเสริมเครือข่ายสภาภูมิภาคและสภาแห่งประเทศไทย กองกิจการเครือข่ายทางวัฒนธรรม